25 maja w Jarosławiu pożegnaliśmy ś.p. Stanisławę Śledziejowską-Osiczko, która 22 maja 2017r. razem, jakby umówione ze ś.p. Heleną Hegier-Rafalską i ś.p. Janiną Wyrzykowską odeszła do Domu Ojca. Byłą więźniarkę niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Ravensbrück pożegnała rodzina, władze państwowe, przyjaciółki z obozu, młodzież oraz kompania honorowa Wojska Polskiego.
Stanisława Śledziejowska-Osiczko, numer obozowy 7712
Urodziła się 17 listopada 1924r. w Toruniu. Szkołę podstawową ukończyła w Toruniu. W 1938r. rodzina przeprowadziła się do Świdnika, gdzie ojciec Stanisławy, kapitan Stanisław Śledziejewski organizował lotnisko- Świdnik LOPP. Edukację w gimnazjum lubelskim przerwała wojna. Od wiosny 1940r. należała do ZWZ – jako łączniczka, kolporterka prasy podziemnej. Aresztowana została przez gestapo 7 lutego 1941r. Przeszła ciężkie badania w więzieniu “Pod Zegarem” i na Zamku Lubelskim. Skazana na karę śmierci 21 września 1941r. Wysłano ją “sondertransportem” do obozu w Ravensbrück. W obozie koleżanki nazwały ją “Śledziem”. Operowana doświadczalnie 30 października 1942r. 27 kwietnia 1945r ewakuowana z obozu na zachód w kierunku Lubeki. Tu na początku maja 1945r. zastało ją wyzwolenie. Powróciła do Świdnika. Następnie zdała “małą maturę” w Krakowie, a w 1947r podjęła pracę jako sanitariuszka w Domu Pracy Kobiet we Wrocławiu. Później zamieszkała w Szczecinie, prześladowana przez Urząd Bezpieczeństwa (oskarżono ją o szpiegostwo na rzecz krajów imperialistycznych). W grudniu 1949r. w Jarosławiu wyszła za mąż za Henryka Osiczko. Matka trzech synów: Krzysztofa, Jacka i Leszka. Krótko pracowała zawodowo ze względu na stan zdrowia. Po badaniach lekarskich w 1958r. na Akademii Medycznej w Warszawie była na leczeniu w Stanach Zjednoczonych. Później otrzymała rentę specjalną. Mieszkała w Jarosławiu. Zmarła 22 maja 2017 roku.
W tym największym obozie koncentracyjnym dla kobiet więziono podczas II wojny światowej ponad 132 tysiące kobiet 27 narodowości, z których zginęło około 90 tysięcy. Ravensbrück to również miejsce cierpienia i męczeńskiej śmierci ok. 32 tysięcy polskich kobiet, dziewcząt i dzieci. Do obozu już 23 września 1939 roku przywieziono pierwsze Polki: działaczki polonijne z Niemiec, członkinie „Związku Polaków w Niemczech“, „Związku Harcerstwa Polskiego“ w Niemczech, działaczki spod znaku „Rodła“ i nauczycielki języka polskiego.
W latach 1942-1944 w Ravensbrück przeprowadzono pod przymusem zbrodnicze operacje doświadczalne wyłącznie na młodych Polkach – więźniarkach politycznych. Operacjom kostnym i mięśniowym poddano 86 więźniarek, przy czym wiele z nich, które przeżyły, zostało kalekami.
Więźniarkami obozu były m.in. Zofia Pociłowska, Maria Bortnowska, Karolina Lanckorońska, Wanda Półtawska czy Grażyna Chrostowska. Niezmierzone cierpienia, jakim poddane było pokolenie Polaków żyjących w czasie II wojny światowej, nie mogą być zapomniane.
To miejsce, ok. 100 km na północ od Berlina, zasługuje na otoczenie szczególną pamięcią, jako symbol walki polskich kobiet o zachowanie człowieczeństwa i godności w skrajnie trudnych warunkach obozu koncentracyjnego i cmentarz, na którym „Jedynym Ich grobem jest nasza pamięć”.
Tekst i zdjęcia: Paweł Woźniak
Więcej:
www.polskiewartosci.pl/jedynym-ich-grobem-jest-nasza-pamiec
www.polskiewartosci.pl/zegnamy-wiezniarki-ravensbruck
